Τα "ΟΥΣΤ" και η ΠΟΙΗΣΗ

Έτσι την έπεσαν τα μηδενικά της οθόνης του υπολογιστή. Το παραλήρημα που προκύπτει από τη διαιώνιση του "ΕΓΩ" μοιάζει με σαρίδια και σκουπίδια πολλών μαχών που δείχνουν με το δάχτυλο την ήττα αυτού που επαίρεται πως είναι θεός!
Πρόσφατα σε διαμάχη Ιντερνετική έμαθα και έπαθα μια ζάλη ο καϋμένος! Το ενημερώθηκα από φίλη και συγχύστηκα. Υπήρξε άτομο που απειλούσε "οπαδούς" του, ν' αγοράσουν το πρόσφατα εκδιδόμενο βιβλίο του-συλλογή ποιημάτων,λέει-, ειδεμή θα τους περνούσε ένα θαυμασιότατο delete, θα τους διέγραφε, θα τους σουτάριζε και πως μόνο έτσι αποδεικνύεται ο σεβασμός του κοινού προς τον καλλιτέχνη:επί πληρωμής, με χρηματική αμοιβή! Επίσης υποστήριζε πως θα σώσει την Ποίηση δικαιωματικά ως προνομιούχο ον της αυτής Τέχνης και δήλωνε δώθε και κείθε ότι ήταν το μόνο αρμόδιο γι' αυτήν τη σταυροφορία.
Υποστήριζε μεταξύ των άλλων ότι υπηρετούσε την Ποίηση, ότι όσα έγραφε ήταν θεϊκά, ως επιφοίτηση του Άγιου Πνεύματος της Ποίησης που εκάθισε στο σοφό κεφάλι του και κατόπιν... όταν υπήρξαν αντιδράσεις, άρχισε να φαίνεται ο πάτος του κουβά!
Φίλη μού έδειξε μηνύματα δικά της και άλλων που κάθε τόσο στέλνονταν σε όσους επιχείρησαν να προσγειώσουν το ποιητικό τάλαντο που απαιτούσε τάλαντα ως απόδειξη αξίας! Ζαλίστηκα...
Γλώσσα ακαταμάχητα ακατανόμαστη, ύβρεις σπαρμένες και διανθισμένες με λέξεις Τρούμπας και μυαλού τρόμπας, επίπεδο άκρης νυχιού, φτερούγας πετεινού και μπόλικα "ουστ" στόλιζαν τα μηνύματα της "ποιητικής" διάνοιας. Όλα αυτά, απαιτούσε δε, να εκληφθούν ως ποιητική αδεία και προνόμιο μόνο του ίδιου, αφού τέτοιο ταλέντο, δεν μπορούσε να πάει... χαμένο και θα φαινόταν η υπηρεσία του προς την Ποίηση και ότι όλοι οι άλλοι που έγραφαν τα δικά τους, θα έτρωγαν τη σκόνη του, ενώ οι υπόλοιποι είναι μπάζα και δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει Ποίηση.
Σουρεάλ κατάσταση που αντανακλά το σούργελο μιας εγωιστικής τάσης για ανάδειξη, δίψα για βάθρα και πολλά λεφτά. Όποιος επιχειρούσε να τροχίσει λίγο το καβαλημένο καλάμι, δεχόταν εξύβριση, λασπολογία και επίθεση επί προσωπικού επιπέδου. Τότε το εν λόγω άτομο ήταν που ξεπέρασε τα εσκαμμένα όρια του διαδικτυακού νόμου και του ανθρώπινου. Ασεβές, απρεπές, μισαλλόδοξο, μνησίκακο, μοίραζε από εδώ και από εκεί με τρομαχτική άνεση καρφιά και ταβανόπροκες και στο τέλος ένα "ΟΥΣΤ".
Κατόπιν σκέψεως πολλής και φόβου μου για το τι είδους υπηρεσία προσφέρουν τέτοια άτομα στην Ποίηση, κατέληξα. Ουδεμία! Ούτε προσφέρουν, ούτε υπηρετούν. Ο Ποιητής, ο αληθινός ποιητής δεν αυτοεπιβεβαιώνεται ούτε αυνανίζεται, αυτοκαυχώμενος για το έργο του. Ο αληθινός υπηρέτης της Τέχνης, αρνείται τον τίτλο του καλλιτέχνη, στέκεται σε μια γωνιά, κοιτάζει το έργο του και πάντα αμφιβάλλει για το δημιούργημα. Γνωρίζει ότι η τελειότητα καθίσταται άφθαστη και πως ο αγώνας του είναι, κάθε φορά που πιάνει να παλέψει με τις λέξεις, καταδικασμένος εκ των προτέρων να αγγίξει την τελειότητα, όχι να την κατακτήσει. Γι' αυτό και η Ποίηση δεν τελειώνει. Έτσι γεννά συνέχεια ποιήματα, αφού οι αληθινοί Ποιητές ξέρουν βαθιά στην καρδιά τους πως η κορυφή στέκει εκεί, μακριά πάντα και απόρθητη.
Ο αληθινός Ποιητής δε ζει, εκμεταλλευόμενος χρηματικά τα έργα του, ούτε μαζεύει γύρω του μάζα οπαδούς. Μετριόφρων, σιωπηρά μαχητικός, μιλά με το έργο του και το έργο του γι' αυτόν. Ποτέ ο ίδιος για τον ίδιο. Ως εκ τούτου, αλλιώς υπηρετείται η Ποίηση, με άλλους τρόπους και από άλλους δρόμους!
Έτσι μπόρεσα να κοιμηθώ το βράδυ που πέρασε. Σίγουρος πως η Ποίηση δεν κινδυνεύει. Σίγουρος πως με τέτοια καμώματα η Ποίηση γελά και ξεκαρδίζεται και γι' αυτό στέκει απλησίαστα μοναχική και μόνη: αν συμβαίνει να καβαλούνε το καλάμι κάποιοι που νομίζουν πως την έχουν στο χέρι τους, φαντάσου τι θα έκαναν, αν την είχαν κιόλας! Μάλλον με πήρε ο ύπνος και μένα, χαμογελώντας...